We zijn een paar dagen op vakantie geweest in de Vulkaan-Eifel in Duitsland. Voor wie uit de richting van Gent komt, is dat een kleine 3 uur rijden. Om te bivakkeren is het voor ons nog te koud, dus hebben we een knusse, hond-vriendelijke woning geboekt via Airbnb.
In mijn vorig artikel liet ik me ietwat cynisch uit over de muilkorfplicht aan de Vlaamse kust voor hoog-risico rassen. Vandaag ga ik een beetje nuanceren.
Niets zo heerlijk als op een koude winterdag in de kerstvakantie lekker uitwaaien aan 't zeetje. Maar zoals menig hondeneigenaar wel weet, is onze eigen Vlaamse kust niet bepaald hondvriendelijk te noemen. Sterker nog, die van mij -als stafford en rottweiler- moeten volgens het politiereglement gemuilkorfd worden, omdat zij behoren tot de zogenaamde "hoog-risico honden" oftewel "gevaarlijke hondenrassen". Natuurlijk is dat, wat mij betreft, klinklare onzin.
De heenweg was behoorlijk enerverend. Ziggy piepte en huilde de volle twee uur lang. Hij houdt echt niet van de auto. De rit van 200 km was dus zowel voor hem als voor ons een kwelling. Gelukkig hebben we het overleefd en kwamen we met z’n allen heelhuids aan in Nassogne.
Honden hebben van nature behoefte om ergens op te kluiven. Je zal het wel al gemerkt hebben wanneer je hond tijdens een wandeling spontaan op takken begint te kauwen. Dit doen ze omdat ze zo hun gebit schoonhouden, tandplak verwijderen en omdat ze er een ontspannen gevoel bij krijgen. Takken zorgen voor splinters en kunnen dodelijke gevolgen hebben wanneer ze die opeten. Corrigeer je hond en geef een gezond, natuurlijk alternatief.
Onlangs gingen we Connecterra verkennen. Een geweldigmooi, groot natuurgebied met bergen en meren in Limburg, volledig aangelegd door de mens, daar waar vroeger de steenkoolmijnen waren. Het wordt ook wel eens een Vlaams stukje Scandinavië genoemd.
Eten. Het woord waarvoor mijn vriendin en ik tegenwoordig synoniemen moeten gebruiken. Zo niet, worden ze kne-tter-gek.
Ik ben altijd zot van staffords geweest, maar omdat ik destijds niet de volledige vrije keuze had -ik woonde immers nog thuis- besloot ik te wachten tot "later".
Ik denk er al een lange tijd aan om een blog te beginnen. Alleen wist ik niet hoe of wat, of waarover ik wou schrijven. Ook ben ik niet de "typische, beginnende blogger" die geïnspireerd raakte door andere bloggers. Als ik er al één ken, dan zal het mijn eigen vriendin zijn, die zelf sinds jaar en dag haar eigen beauty- en lifestyle-blog heeft. Wat mij vooral aanzette was de liefde voor mijn honden, de natuur en mijn enthousiasme om mijn ervaring en passie met de wereld te delen.